δείσα (=υγρασία, ομίχλη), η κρωπή (<κρώπιον,το ελαφρώς κυρτή αξίνα), ο/η καλλίων (=καλύτερος), ο ψιλός (=απογυμνωμένος, φαλακρός), ο σκιρρός (πηκτός) είναι οικείες στους ομιλητές της ποντιακής διαλέκτου και έχουν ύπαρξη χιλιετιών.
Μια επιπλέον διάσταση που υπάρχει στην ποντιακή και καταδεικνύει την άρρηκτη σχέση της με την αρχαία ελληνική είναι η δημιουργία λέξεων, απλών ή σύνθετων, από λέξεις της αρχαίας ελληνικής. Η λέξη «ώρα» (<ορώ, φροντίδα, μέριμνα) μας δίνει το ρήμα ωράζω και εράζω, που σημαίνει φροντίζω, προσέχω, φυλάω, ενώ μια σύνθετη λέξη της ποντιακής, που σχηματίζεται από λέξεις της αρχαίας είναι η λέξη χαμαιλέτε (<χαμαί+αλέτης, μύλος).
Στην ποντιακή, επίσης, διατηρήθηκαν πολλές λέξεις της αρχαίας, οι οποίες δεν συναντώνται στη νέα ελληνική. Έτσι, συναντάμε στην ποντιακή τη λέξη «νεατόν», που σημαίνει τον οργωμένο αγρό ή το χωράφι και η οποία προέρχεται από την αρχαία λέξη «νεατός», η οποία δηλώνει την άροση και τον πρόσφατα οργωμένο χώρο. Μια ακόμη τέτοια λέξη είναι η λέξη «καπίτζ(ιν)» που σημαίνει το αλεστικό δικαίωμα του μυλωνά και προέρχεται από τη λέξη της αρχαίας καπίθη, που έχει την ίδια σημασία. Αρχαία ετυμολογική προέλευση έχει και η λέξη της ποντιακής «χάταλον», η οποία σημαίνει το βρέφος και προέρχεται από το επίθετο αταλός (=μαλακός, τρυφερός) , όπως και η λέξη χοινίκ(ιν), που είναι μέτρο για σιτηρά και για όσπρια και συναντάται ως «χοίνιξ» στην αρχαία ελληνική.
Οι διάλεκτοι και τα ιδιώματα της ελληνικής είναι ένας πραγματικός γλωσσικός θησαυρός, ο οποίος δυστυχώς μένει ανεκμετάλλευτος. Κάθε διάλεκτος και κάθε ιδίωμα αποτελεί μία ψηφίδα στο πλούσιο μωσαϊκό που συνιστά την ελληνική γλώσσα και αξίζει ξεχωριστή μελέτη. Γι’ αυτό, ευχόμαστε η πρωτοβουλία που ανέλαβε το Ινστιτούτο Νεολαίας και Δία Βίου Μάθησης για τη διδασκαλία της ποντιακής και της τσακώνικης διαλέκτου να συνεχιστούν και του χρόνου και να ενταχθούν και οι άλλες διάλεκτοι και τα άλλα ιδιώματα της ελληνικής.