Πάρθεν η Ρωμανία

Δια χειρός Δημητρίου Σκουρτέλη.

Έναν πουλίν καλόν πουλίν, εβγαίν’ από την Πόλην,

ουδέ ‘ς σ’ αμπέλια κάθεται, ουδέ ‘ς σα περιβόλια.

Επήγεν και εκόνεψεν ‘ς Αγια Σοφιάς  τον κάστρον.

Εσείξεν τ’ έναν το φτερόν, ‘ς σο αίμαν βουτεμένον,

εσείξεν τ’ άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον.

Ατό κανείς κ’ ενέγνωσεν, ούδ’ ο μητροπολίτες.

‘Εναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.

Σίτ’ αναγνώθει, σίτα κλαίει, σίτα κρούει την καρδίαν:

«Αϊλί εμάς, να βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία.»

Ν’ αϊλί εμάς, να βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία

Μοιρολογούν τα εγκλησιάς, κλαίγ’νε τα μαναστήρα

κι Άη Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάται.

- Μη κλαίς, μη κλαίς ‘Αη Γ’ιάννε μου και δερνοκοπισκάσαι.

- Η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν.

- Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

Κωνσταντίνος Φωτιάδης- Μνήμη μου σε λένε Πόντο

«Το Ποντιακό τραγούδι στη

διαμόρφωση της ιστορικής μνήμης»

Ανάρτηση:Thalassa Karadeniz