« Αητέντς επαραπέτανεν»

Αητέντς επαραπέτανεν ψηλά ‘ς σα επουράνα

και τα τ«αγκία τ’ κόκκινα και το τσαρκούλ’ν ατ’ μαύρον

εκράτ΄ νεν και  ‘ς σα κάρτζια του παλληκαρί βρασιόναν.

-Αητέ μ’, για δώσ’ μ’ άσ’ σο κρατείς, για πέει με όθεν κείται.

- Ασ’ σο κρατώ κι δίγω σε, άρ’ όθεν κείται λέγω.

Ακεί ‘ς σο πέραν το ρασίν ‘ς σ’ αλάτ’ επ’ εκεί μέρος

μαύρα πουλία τρώγ’ν άτον και άσπρα τριυλίσκουν.

Φατέστε, πουλιά μ’, φατέστε, φατέστε τον γαρίπην,

‘ς σήν θάλασσαν κολυμπετής, ‘ς σ’ ομάλα πεχλιβάνος,

‘ς σο πόλεμον Τραντέλλενας, Ρωμαίικον παλληκάριν.

"Σε περιόδους ειρήνης πεθαίνουν Φυσιολογικά οι γονείς και τους θάβουν

τα παιδιά τους. Σε περιόδους πολέμου συμβαίνει το αντίθετο.Σκοτώνο-

νται τα παιδιά και τους θάβουν οι γονείς.Υπάρχει και περίπτωση να σκοτώ-

νονται τα παιδιά μακριά στις βουνοκορφές, στις χαράδρες, να παραμένουν

άταφοι και ανώνυμοι. Σ’αυτά τα παλικάρια αναφέρεται το τραγούδι Αητέντς.

Είναι ο ύμνος στον άγνωστο στρατιώτη."

Κωνσταντίνος Φωτιάδης- Μνήμη μου σε λένε Πόντο

«Το Ποντιακό τραγούδι στη

διαμόρφωση της ιστορικής μνήμης»

Ανάρτηση:Thalassa Karadeniz