Ο Χάμπον...Απόσπασμα από το βιβλίο ΤΟ ΜΑΤΟΖΙΝΙΧΟΝ της Μαρία Μαυρίδου Καλούδη.

«Εσύ το έκανες;» ρώτησε ο αστυνομικός τον Χάμπο, χωρίς να πιστεύει πως θα πάρει μία θετική απάντηση.
«Ντ’ εποίκα;» ρώτησε εκείνος.
«Εσύ έγραψες στον τοίχο του σχολείου;»
«Ναι» είπε εντελώς απλά εκείνος. «Εγώ!»
«Ναι!» τόνισε έκθαμβος ο αστυνομικός. «Ώστε το παραδέχεσαι!»
«Ναι!» ξαναείπε εκείνος. Τι πιο φυσικό, αφού αυτός το έκανε!.
«Και… γιατί το έκανες; Αριστερός είσαι;»
Ο αφελής Χάμπος δεν κατάλαβε την ερώτηση. Για αυτόν, το αριστερός ή το δεξιός, είχε να κάνει με το καβάλο του παντελονιού του. Αριστερός ή δεξιός; Αναρωτήθηκε και έσκυψε και κοίταξε ανάμεσα στα σκέλια του.
«Κι ξέρω!» είπε και έβαλε το χέρι του για να διαπιστώσει εάν τα κάκαλα τ’ κόνευαν αριστερά ή δεξιά.

«Τι κάνεις εκεί βρε ανάγωγε!» τον μάλωσε ο αστυνομικός που δεν κατάλαβε την αφελή πρόθεσή του. «Μας περιπαίζεις;»
«Περιπαίζεις ντο εν;» ρώτησε εκείνος όλο απόγνωση αυτή τη φορά.
«Λειφτός είναι κύριε αστυνόμε!» του είπε η Παρέσα. «Ζαντός πως το λένε! Δεν το βλέπεις;»
Εκείνος την κοίταξε απορημένος. «Αυτή γιατί βρίσκεται εδώ;» ρώτησε τον υφιστάμενο συνάδελφο που στέκονταν πλάι του, κλαρίνο.
«Είπε πως έχει πληροφορίες. Επέμενε…»
Ο Χαρίτος έσκυψε προς το μέρος του και ψιθυριστά του εξήγησε τι ήταν αυτό που ο Χάμπος είχε καταλάβει.
«Σοβαρά;» είπε εκείνος. «Τόσο αφελής;»
«Τόσο!» τον διαβεβαίωσε.
«Και η κυρία… τι πληροφορίες είπε πως έχει;»
«Ε! Αυτό που σε είπα για! Είναι λειφτός και φουκαράς. Ψαλαφεί και ζει.»
«Εγώ ’κί πιντηδεύω!» είπε ο Χάμπος. «Πουλώ και ζω.
«Τι πουλάς;» τον ρώτησε.
«Χαμπέραε!» του απάντησε εκείνος με ενθουσιασμό.

«Για κλείστε τον μέσα και θα ασχοληθώ αργότερα μαζί του.»
«Τι κλεισ’ τον μέσα κυρ αστυνόμε!» είπε η Παρέσα. «Κουτσομπολιά πουλάει. Σας είπα, είναι λειφτός, μην τον δίνεται σημασία.»
«Στους τοίχους όμως ξέρει και γράφει συνθηματικά.»
«Μα είναι αγράμματος. Πως μπορεί να τα έγραψε αυτός!»
«Αγράμματος!» απόρησε ο αστυνόμος. «Τώρα περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Έχει συνένοχο δηλαδή. Μάλιστα! Έχει συνένοχο! Δεν μου λες βρε, πως μπόρεσες και τα έγραψες αφού γράμματα δεν ξέρεις;»
«Ετέρνα το χαρτίν π’επέρα ασήν τσόπην τι δέσκαλονος κ’ έγραφτα!» είπε ενθουσιασμένος.
«Χαρτί από την τσέπη του δάσκαλου; Και που είναι αυτό το χαρτί;»
«’Κί ξέρω! Έχασα το» είπε και έσφιξε πάνω του την λύρα του.
«Και… ποιος δάσκαλος;»
«Ατός με τα γυαλία. Ο κοντόν π’ έκαψεν τα άλλα τα χαρτία!»
«Είχε κι άλλα τέτοια χαρτιά;»
Ού! Πολλά! Άμα έκαψεν ατά.»

Ανάρτηση για το διαδύκτιο: Λένα Σαββίδου

Το Thalassa Κaradeniz ευχαριστεί  θερμά την κυρία Καλούδη για την άδεια ανάρτησης του αποσπάσματος.