Πόντος έν άστρον φωτεινόν

Πόντος! Εν άστρον φωτεινόν σ' Ελλενικούς αιώνας.
Αργοναυτών το όρωμαν και τη Ακρίτα κάστρον.
Νύφε ακριβοθώρετος τη Πόντου τη Ευξείνου,
Πυκνέσα δύσσα σα ραςά μάραντα φορτωμένα.
Πόντος! Αγέρας παρχαρί, θύμηρου μυρωδία,
Τη λύρας γλυκολάλεμαν, νερόπα πάντα κρύα.
Πόντος! Η πρώτεσα χαρά μ',το υστερνόν μ' ο πόνος.
Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίω.

Κι έρθενε χρόνια δίσεκτα, καταραμένα χρόνια
Ο ουρανόν ελίβωσεν, σην γην ποτάμ' το (γ)αίμαν.

Κ' εσκώθεν θρήνος θάνατος, πέρα περού σον Πόντον.
Ξαν κρούγ'νε οι Αγαρηνοί και καίγ'νε και ρημάζ'νε,
Ο βίον χάται γενεών, ο κόσμον ξεριζούται
Κι ένας λαός πορεύκεται σ' Αδάμ την εξορίαν.
Αποτελειώνε σον γιαλόν το έργον των Αγαρηνών οι Φραγκολεβαντίνοι
Και κ' εγροικάς ο άκλερον ποίος τεσόν έν' ο εχθρόν και ποίος έν' ο φίλον.

Και σην Ελλάδαν έρθαμε ρίζα ‘μουν προαιώνιον
ΠΑΤΡΙΔΑ τη ΠΑΤΡΙΔΑΣ
Και ξαν πουλί μ' ασ'ήν αρχήν χτίζομεν το γεφύριν.
Σα μαύρα τα χαλάσματα άθα και μανουσάκια.
Την γήν κατατρυπαίνομεν μ' αλέτριν και χορόν,
Τον ήλιον ξαν σα χέρα ‘μουν αγαπεμέν κρατούμεν
Και μ' έναν στόμαν, μ' έναν ψήν και νούν βροντολαλούμεν

ΠΟΝΤΟΣ! ‘εν' άστρον φωτεινόν
Ο ψε, σήμερον και πάντα.

Γιώργος Σαρακενίδης