Σοφίτσα μ' έξ' μ' εβγαίνεις

Έναν άστρον εξέβεν σην ανατολήν
αρ' έναν κι άλλο εξέβεν σο Τεπέκοϊν,
αρ' έναν κι άλλο εξέβεν σο Καράκαπαν,
αρ' έναν κι άλλο εξέβεν σ' Αρμανλού το χάν'.

Σοφίτσα μ' έξ' μ' εβγαίνεις και μη φαίνεσαι
ελέπνε σε και τ' άστρα και μαραίνεσαι
ελέπ'σε και-ν ο ήλον και ηλαίνεσαι
ελέπ' σε και ο φέγγον και δειλαίνεσαι.

Είδα σε κι εγώ ο μαύρον ο χιλιάκλερον
και έχασα τ' αχούλι μ' 'σέβα σ' αχερών
Σοφίτσα μ' αγαπώ σε και θα παίρω σε
και νύφε σ' οσπιτόπο μ' 'σέν θα φέρω σεν.

Είπα 'το και τον κύρη μ', λέει με έπαρ' 'τεν
ερώτεσα τη μάνα μ' λέει με εξέρ' ατέν
ατό καλόν κορίτσι, θα τερεί μας-ε
έναν χουλιάρ' νερόπον 'τέ θα δί' μας-ε.

 

Από το "Ποντιακή παράδοση" του Χρύσανθου. Λέγεται ότι το τραγούδι αν και μοιάζει ερωτικό στην πραγματικότητα ήταν προειδοποιητικό. Ανάλογα που εβγαινε το άστρο, εκεί υπήρχε και Τουρκικός κίνδυνος.